Słodka czy słona? Zwierzęta sportretowane w tej sali pochodzą z brzegów mórz tropikalnych. W oceanie skrył się świat bardziej fantastyczny niż jakakolwiek wyobraźnia mogłaby zrodzić. Dowodzą tego zwierzęta raf koralowych, których barwy i kształty potrafią zaskoczyć. Codzienna gonitwa w tak gęsto zamieszkanym środowisku sprawia, że niektóre zwierzęta w obronie przed drapieżnikami zawierają rozmaite sojusze. Tak zachowuje się filmowy Nemo – Amphiprion ocellaris, który żyje w symbiozie z uzbrojonymi w tysiące parzydełek ukwiałami. Ten związek przynosi obopólne korzyści: błazenek jest bezpieczny wśród parzących czułków ukwiała, ukwiał zaś korzysta z tego, że obecność błazenka przywabia organizmy, które mogą stać się jego pokarmem. Częstym gościem wśród raf koralowych jest rurecznica Aulostomus chinensis. Jej kształt przywodzi na myśli instrument muzyczny – flet. Polując, ustawia się nad grzbietem większej ryby, jak za magicznym parawanem. Ten sposób podpływania do ofiary w połączeniu ze zdolnością zmiany barwy czyni z niej skutecznego drapieżnika.
Rafa jest absolutnym ideałem podłoża. Zwierzętom osiadłym daje oparcie twarde jak skała, ale pełna jest rozpadlin, szczelin i nor, gdzie mogą żyć zwolennicy zacisznych kątów.
Papużaki Pseudanthias squamipinnis występują w dużych skupiskach wokół raf, często spotkać je można w pobliżu wraków statków, stąd inna nazwa tej ryby „antias wrakówka”. Węgorze ogrodowe Heteroconger hassi nieśmiało głowy kierują w jedną stronę – tam skąd płynie prąd niosący pokarm – plankton. Tkwią niczym morskie zarośla, jeden obok drugiego w pionowych norkach, przy czym tylko około 2/3 powierzchni ciała wystaje ponad dno. Tunele budowane przez węgorze ogrodowe służą im przez całe życie. Do ryb planktonożernych należą też pławikoniki Hippocampus sp., które większość czasu spędzają owinięte chwytnym ogonem o elementy rafy. Tak usadowione wypatrują zdobyczy pozwalając każdemu z dwojga oczu działać niezależnie.
Słodka czy słona? Zwierzęta sportretowane w tej sali pochodzą z rzek w Ameryce Południowej. Ta podróż dotyczy zwierząt z Amazonki – „aorty” płynącej przez amazoński las deszczowy. W jej wodach pojawiają się terytorialne ryby pielęgnice pawiookie Astronotus ocellatus o trudnym do zaspokojenia apetycie; strętwy, zwane również węgorzami elektrycznymi, które wytwarzają pole elektryczne, aby chwytać pokarm i sprawnie orientować się w otoczeniu.
Z racji tego, że ryby te żyją w wodach mętnych i błotnistych starsze strętwy całkowicie tracą wzrok, posługują się wówczas organami elektrycznymi jak kompasem. Nie wytwarzają napięcia jedynie, kiedy pozostają w bezruchu.
Uwagę skupiają płaszczki rzeczne, które podobnie jak inne ryby spodouste mają wyczulony zmysł węchu. Bronią Potamotrygon motoro jest ogon z kolcami jadowymi, a kamuflaż zapewniają plamy na ciele, ponieważ płaszczki spędzają czas głównie pływając przy dnie, co w połączeniu z ubarwieniem tej ryby sprawia, że często trudno ją dostrzec.
Gatunek ten występuje w tropikalnych rejonach Afryki Zachodniej i Afryce Środkowej obejmując takie kraje jak Senegal na zachodzie, docierając do Ugandy na wschodzie i do Angoli na południu. Dotychczas wyodrębniono dwa podgatunki O. tetraspis tetraspis oraz O. tetraspis osborni, jednak pobranie materiału genetycznego pozwoliło na wyodrębnienie 3 genetycznie odrębnych populacji, które powinny być traktowane jako osobne gatunki. Każda z populacji występuje w innym rejonie. Są to O. tetrapis (Afryka Środkowa, z wyjątkiem dorzecza Konga), O. osborni (dorzecze Konga) i trzeci prawdopodobnie nienazwany gatunek (Afryka Zachodnia). Preferuje on ocienione, bagniste lasy lub małe, błotniste, leśne oczka wodne często oddalone od dużych rzek, oraz strumienie i małe rzeki. Spotykany jest także w wodzie słonawej w strefie namorzynowej. Unika on dużych rzek w ich głównych odcinkach. W ciągu dnia ukrywa się w wygrzebanych norach lub pod zalanymi korzeniami drzew, natomiast aktywny jest nocą, kiedy poluje, zarówno w wodzie, jak i na lądzie w pewnej odległości od wody. Żeruje na różnych małych zwierzętach, takich jak pierścienice, ślimaki, owady, kraby, żaby, jaszczurki, ryby, ptaki wodne oraz nietoperze.
Co ciekawe, nie pogardzi on także owocami.
Jest to najmniejszy gatunek krokodyla, osiąga średnią długość wynoszącą 1,5 m. Największy zaobserwowany okaz miał 1,9 m. W przypadku wyodrębnienia osobnych gatunków, O. osborni zostanie uznany za najmniejszy gatunek, gdyż nie przekracza on długości 1,2 m. Pomimo, iż jest najmniejszym gatunkiem wśród krokodylowatych, jest najbardziej masywnym spośród nich. Dorosłe osobniki ważą zwykle od 18 do 32 kg, natomiast największe samice mogą ważyć 40 kg, podczas gdy samce nawet 80 kg. Jego głowa charakteryzuje się tępym, krótkim pyskiem z zębami przystosowanymi do miażdżenia muszli mięczaków i pancerzyków krabów. Ze względu na mały rozmiar ciała, aby chronić się przed drapieżnikami ma on silnie opancerzoną szyję, grzbiet oraz ogon, jak również osteodermy (zmineralizowane płytki, elementy szkieletu zewnętrznego) na brzuchu i spodzie szyi. Nietypowy jest brązowy kolor jego oczu, u pozostałych przedstawicieli krokodyli jest on żółto-zielony. Osobniki dorosłe mają ciemne ciało z czarnymi plamami, które obecne są także na żółtym brzuchu. Osobniki żyjące w jaskiniach mogą mieć pomarańczowe plamy, najprawdopodobniej od guano nietoperzy, które niszczy skórę tych zwierząt. Osobniki młodociane mają ciemne ubarwienie z brązowymi paskami na ciele. Krokodyl krótkopyski prowadzi samotny tryb życia zbierając się w grupy jedynie w porze lęgowej, która rozpoczyna się wraz z porą deszczową. Wówczas samice budują gniazda ze szczątków roślin, do których składają zwykle około 10 jaj, chociaż może ich być nawet 20. Gnijące rośliny zapewniają odpowiednią temperaturę do inkubacji jaj. Samica pilnuje gniazda.
Gdy młode są gotowe do wylęgu wydają odgłosy, które wabią samicę. Pomaga im ona wydostać się z jaj i przenosi do wody. Młode po opuszczeniu jaj komunikują się z samicą i między sobą za pomocą charakterystycznych dźwięków.
Przez pewien czas opiekuję się młodymi w wodzie, gdyż mogą paść ofiarą drapieżników. Dojrzałość płciową młode osiągają już przy długości powyżej metra (samice) lub po przekroczeniu 1,3 m całkowitej długości ciała (samce). Gatunek ten z sukcesem udaje się rozmnażać w niewoli. Jest on opisywany jako potulny i pozbawiony agresji, i tak jest w przypadku osobników młodocianych. U dojrzałych krokodyli można spotkać się z agresją, wszystko zależy od osobnika. Niektóre są bardzo łagodne w stosunku do ludzi i zachowują się jak zwierzęta domowe, podczas gdy inne mają silny instynkt terytorialny.
Krokodyl krótkopyski na czerwonej liście IUCN
Gatunek ten narażony jest na wymarcie i jest objęty międzynarodową ochroną. Znajduje się w I załączniku Konwencji Waszyngtońskiej (CITES) oraz w unijnym aneksie A. Szacuje się, że jego dzika populacja wynosi od 25 do 100 tysięcy osobników, jednak ciężko ją oszacować ze względu na jego skryty styl życia. Największym zagrożeniem dla niego są ludzie. Rdzenni mieszkańcy spożywają jego mięso oraz pozyskują z niego skórę.
Drodzy goście i przyjaciele!
Akwarium Gdyńskie zostanie otwarte dla odwiedzających w innym terminie, niż start II etapu znoszenia restrykcji związanych z pandemią SARS-CoV-2.
W trosce o turystów oraz pracowników pragniemy przystosować się jak najlepiej do nowej sytuacji.
Dlatego przygotowujemy ekspozycję do bezpiecznego udostępnienia jej naszym gościom.
Będziemy informować Was o kolejnych etapach przywracania naszej działalności 💙
Tymczasem zapraszamy do śledzenia naszych poczynań na naszej stronie www oraz na Facebooku.
Każdy z nas jest inny. Jeden stąpa twardo po ziemi, inny chodzi z głową w chmurach. Pod tym względem ptaki nie różnią się dużo od człowieka – szybują w przestworzach lub spacerują po lądzie. Te, które nie potrafią wzbić się w powietrze nazywamy nielotami, a wśród nich z łatwością wymienimy pingwiny!
Pingwiny to ptasie cuda natury. Ubrane w eleganckie, czarne smokingi nurkują w zimnych wodach mórz półkuli południowej w pogoni za rybami i innymi smakołykami. Są świetnymi pływakami. Ochronę przed mrozem zapewnia im gruba warstwa tłuszczu ukryta pod skórą. Na lądzie ślizgają się na brzuszkach odpychając kończynami. Gdy przychodzi czas na złożenie jaj, brzuszny fałd tłuszczowy świetnie nadaje się do ich ogrzania, a stopy do ich podtrzymywania.
Samica pingwina cesarskiego składa jedno jajo, które następnie przekazuje partnerowi. Ona sama wraca do morza, aby się pożywić. Jajo wysiaduje tata. Pingwin cesarski jest pod tym względem fenomenem, gdyż całe to zdarzenie ma miejsce w ekstremalnych warunkach antarktycznej, ciemnej i burzowej zimy. Samiec w tym okresie bardzo chudnie, a wszystko po to by inkubować jajo, z którego, po pewnym czasie, wykluje się mały pingwinek.
Zrób swojego pingwina cesarskiego, inspirując się filmem poniżej 🙂
Koralowce to przepiękne, kolonijnie żyjące zwierzęta, które można zaobserwować snoorkując lub nurkując w ciepłych morza – to wie każdy! Ale czy zastanawialiście się jakie kształty przybierają te kolonie? Jak same nazwy wskazują kształt kolonii talerzykowej przypominam nam talerze, kielichowej kielichy, skorupowej skorupę, krzewiastej krzewy, a „mózgownik” będzie leżącym na dnie mózgiem! – tak przynajmniej podpowiada nam nasza wyobraźnia.
Koralowce to (nic innego jak) przyczepione do dna kolonie drobnych polipów. Pojedynczy polip przybiera kształt odwróconego cylindra, lecz zamiast ronda ma wieniec czułków. Do wnętrza jego ciała prowadzi otwór gębowy.
Największa z raf to Wielka Rafa Barierowa u wybrzeży Australii. Jej różnorodność kształtów i bogactwo barw zapiera dech w piersiach. Jest tak olbrzymia, że widać ją z kosmosu – obserwowana jako jaśniejsza smuga na tle oceanu. To jest niesamowite, z jak wielu drobnych polipów jest zbudowana!
Spróbuj lepiej zrozumieć naturę koralowców, wykonując samodzielnie takie polipy. Instrukcje poniżej 🙂
