Autor tekstu: Jakub Gilewicz
Zasięg ich strzału to podobno nawet trzy metry, a do tego trafiają w niewielkie owady, atakując spod powierzchni wody. W gdyńskim Akwarium stacjonuje oddział rybich strzelców wyborowych.

Autor tekstu: Jakub Gilewicz
Zasięg ich strzału to podobno nawet trzy metry, a do tego trafiają w niewielkie owady, atakując spod powierzchni wody. W gdyńskim Akwarium stacjonuje oddział rybich strzelców wyborowych.

Autor tekstu: Jakub Gilewicz
Do pływania używają „skrzydeł”, do obrony mają kolce jadowe, a za ster służą im ogony, które przypominają antenę od CB radia. W gdyńskim Akwarium można oglądać parę orleni kalifornijskich.

Autor tekstu: Jakub Gilewicz
Przeważnie zabijają ryby, ale potrafią też zwalić z nóg konia. Strętwy, zwane potocznie węgorzami elektrycznymi, dzięki swoim umiejętnościom budzą postrach wśród mieszkańców południowoamerykańskich rzek. W gdyńskim Akwarium można posłuchać, na co je stać.

Autor tekstu: Jakub Gilewicz
Potrafią znaleźć pokarm i drogę wśród podwodnych skał, choć nie mają oczu. Ślepce jaskiniowe doskonale radzą sobie w pozbawionych światła wodach na terenie Meksyku. Stado tych ryb można zobaczyć w Akwarium Gdyńskim, gdzie na potrzeby zwiedzających nieco oświetlono ich zbiornik.
Czytaj więcej na trojmiasto.pl

Autor artykułu: Jakub Gilewicz
Kiełbomiecze wspaniałe, hajduczki i orientalne słodkie usta to tylko jedne z kilkudziesięciu ryb, które przyjechały do gdyńskiego Akwarium z Warszawy. Zanim zobaczą je zwiedzający, zwierzęta będą musiały przejeść obowiązkową kwarantannę.

Pseudanthias squamipinnis

Gatunek ten jest szeroko rozpowszechniony w Oceanie Indyjskim, w tym w Morzu Czerwonym, jak również w zachodniej części Oceanu Spokojnego od środkowej Japonii na północy, do Wyspy Niue na wschodzie i Nowej Południowej Walii w Australii na południu. Występuje wokół odsłoniętych koralowców, na rafach i stromych zboczach do głębokości 40 metrów. Jego główny pokarm są zooplankton i glony. Występuje wyraźna różnica w rozmiarze samców i samic, samce dorastają do 15 cm długości, zaś samice są o połowę mniejsze. Dymorfizm płciowy widoczny jest również w ubarwieniu. Samice mają kolor pomarańczowy z charakterystyczną fioletową smugą rozciągającą się od oka do podstawy płetwy piersiowej. Samce natomiast są fioletowo-różowe z różową lub pomarańczową smugą pod okiem, czerwoną łatą na płetwie piersiowej i jasnymi plamami na niebieskiej płetwie odbytowej. Ponad to mają wydłużony trzeci promień płetwy grzbietowej oraz wydłużone brzegi ogona. Samce tworzą haremy składające się maksymalnie z 10 samic. Jest to ryba terytorialna i ma tendencję do przebywania w odległości około 20 m od swojej domowej skały lub koralowca. Porusza się w charakterystyczny, powolny sposób.
Antias wrakówka jest protygonicznym hermafrodytą. Oznacza to, że wszystkie nowo narodzone osobniki są samicami, ponieważ gamety żeńskie dojrzewają szybciej niż męskie. W trakcie dojrzewania, najsilniejsza i największa z samic zmieni płeć i będzie samcem. W przypadku, gdy samiec straci życie, w ciągu kilku dni największa spośród samic rozpoczyna swoją przemianę. Pierwszą oznaką rozpoczęcia procesu jest pojawienie się ciemnej plamki na płetwie brzusznej samicy. Z czasem nabiera ona intensywności i rozlewa się na całą płetwę. W tym samym czasie ciemny barwnik pojawia się na płetwie grzbietowej oraz ogonowej. Na płetwach piersiowych powstają ciemne linie, które z czasem stają się cieńsze i zlewają się tworząc charakterystyczną plamkę na górnej części płetwy piersiowej. Po kilku tygodniach samiec jest już w pełni wybarwiony. Od razu rozpoczyna on próby rozrodu. Literatura podaje, iż pełna przemiana może trwać od 2 do 4 tygodni w przypadku śmierci samca, bądź też od 170 do 280 dni w grupie wyłącznie żeńskiej.