Przejdź do treści

ryby

  • Seria podcastów | Ferie 2022

    Seria podcastów | Ferie 2022

    Cykl podcastów pod nazwą „Wielo-Ryby” to audycje o charakterze edukacyjnym. Odcinki polecamy słuchaczom, którzy chcą w prostych słowach dowiedzieć się faktów naukowych ze świata ryb  i wielorybów.

    Odcinki:

    ODCINEK 14.02 • Zmysłowe ryby Akwarium Gdyńskiego

    Za szybą akwariów wyglądają czasem niepozornie, ale drzemie w nich siła pięciu zmysłów. Jak skutecznymi myśliwymi są strzelczyki indyjskie? Co to są ampułki Lorenziniego? Czy u ryb występują nosy i uszy? Między innymi na te pytania odpowiedzi usłyszycie w tym odcinku podcastu Wielo-Ryby, tworzonego przez zespół Akwarium Gdyńskiego.

    ODCINEK 15.02 • O świecie wielorybów

    O Światowym Dniu Wielorybów (15 lutego), który ustanowiony został przez Pacific Whale Foundation opowiada Gosia Żywicka, edukatorka z Centrum Edukacji Akwarium Gdyńskiego. Największe obchody święta (od 1980 roku) odbywają się na Maui – drugiej co do wielkości wyspie w archipelagu Hawajów, gdzie każdej zimy pojawiają się stada humbaków, które odbywają tu gody, tutaj też rodzą się ich młode…

     

    ODCINEK 16.02 • Bioluminescencja

    O zjawisku luminescencji pod wodą opowiadają Gosia Żywicka i Weronika Podlesińska. Patent na świecenie mają rozmaite organizmy: bakterie, zwierzęta pod postacią meduzy, aż po ryby głębinowe żyjące w strefie totalnego mroku. Dzisiaj – i jest to tendencja przyszłościowa – ziemski świat czerpie pomysły ze świata podmorskiego i próbuje go naśladować. Techniczne rewolucje, które już wynurzyły się z oceanów stały się inspiracją dla wielu naukowców przynosząc nowe odkrycia i Nagrody Nobla.

     

    ODCINEK 17.02 • Płetwal błękitny: ziemski gigant

    Największe żyjące zwierzę na naszej planecie spotkamy nie na lądzie, a w wodach oceanicznych. Jest nim niesamowity przedstawiciel wielorybów – płetwal błękitny. Olbrzym nie stanowi zagrożenia dla człowieka, ale sam przez liczne polowania wielorybników, stał się gatunkiem zagrożonym. Od 1966 roku jest gatunkiem chronionym. Płetwal bije rekordy bycia „naj”, przekonajcie się o tym wysłuchując podcastu przygotowanego przez Magdalenę Domańską z Centrum Edukacji Akwarium Gdyńskiego.

     

    ODCINEK 18.02 • Migracje wielorybów

    Czy zastanawialiście się kiedyś dokąd podróżują wieloryby? Wybierają mroźne i głębokie wody biegunów, czy ciepłe płytkie zatoki rajskich plaż? O tym kiedy i gdzie wędrują wieloryby, a przede wszystkim w jakim celu, dowiecie się z tego odcinka podcastu. Dajcie się porwać w fascynującą przygodę przez morza i oceny u boku wodnych gigantów. Opowiada Dominika Wiśniewska, stażystka w Centrum Edukacji Akwarium Gdyńskiego.

     

    ODCINEK 21.02 • Gatunki wskaźnikowe 

    W jaki sposób zbadać stan środowiska? Jak można ocenić czy środowisko jest zdrowe? Czy można określić jakie rośliny porastają dno morskie bez zaglądania pod powierzchnie wody? Oraz kto tak naprawdę jest testerem wody wodociągowej płynącej do Waszych mieszkań? Odpowiedzi na te i inne pytania udzieli Wam dzisiejszy podcast przygotowany przez Remigiusza Szymańskiego z Centrum Edukacji Akwarium Gdyńskiego.

     

    ODCINEK 22.02 • Kaszalot na pograniczu faktów i fikcji

    Na długi kurs nurkowania z kaszalotem, wielorybem z kart powieści „Moby Dick or the Whale” Hermana Melville’a, na którego zębach wyryta jest dramatyczna historia relacji z ludźmi, zaprasza Gosia Żywicka, edukatorka z Centrum Edukacji Akwarium Gdyńskiego.

     

    ODCINEK 23.02 • Długowieczność

    Pytanie „jak dożyć setki” rozgrzewa umysły wielu ludzi. Czy w świecie zwierząt przeżycie tylu lat będzie ewenementem? Jakie gatunki ryb i ssaków morskich żyją najdłużej? I jak wygląda ich życie, skoro są takimi rekordzistami? Opowiada Grażyna Niedoszytko z zespołu Akwarium Gdyńskiego.

     

    ODCINEK 24.02 • Zdrów jak ryba

    Tłuszcze są niezbędnym składnikiem odżywczym naszego organizmu i odgrywają istotną rolę w jego prawidłowym funkcjonowaniu. Jednak mogą być tłuszcze „dobre” lub „złe”. Te „dobre”, dostarczają nam ryby poprzez jedzenie ich mięsa. Ryby są doskonałym składnikiem zdrowej diety. WHO zaleca spożywanie ich co najmniej 1-2 razy w tygodniu. Tłuste gatunki ryb – takie jak łosoś, tuńczyk, śledź czy makrela – stanowią bogate źródło tłuszczów korzystnych dla naszego organizmu, takich jak nienasycone kwasy tłuszczowe z rodziny omega-3. Posłuchaj o zdrowotnych właściwościach ryb. Opowiada Kasia Borowiak-Dzwonkowska z Centrum Edukacji Akwarium Gdyńskiego.

     

    ODCINEK 25.02 • Najbardziej zagrożone gatunki wielorybów (nowy!)

    Spokojne i majestatyczne wieloryby padały ofiarą wielorybników, którzy przetrzebili ich populacje. Pomimo zakazu polowań na te zwierzęta wprowadzonego w latach 60. XX wieku wiele z nich uznane jest za gatunki zagrożone lub krytycznie zagrożone. Wśród gatunków takich znajdziemy m.in. przedstawiciela wielorybów właściwych z wód Północnego Atlantyku – walenia biskajskiego, czy też nowo odkryty gatunek płetwala Rice`a, nazwanego na cześć biologa morza Dale`a W. Rice`a, którego spotkamy wyłącznie w Zatoce Meksykańskiej. O wielorybnictwie i innych zagrożeniach dla wielorybów opowie Wam dzisiaj Monika Wiśniewska. Podcast Wielo-Ryby tworzony jest przez zespół Akwarium Gdyńskiego. Zapraszamy do wysłuchania pozostałych odcinków oraz zapoznania się z innymi naszymi filmikami tutaj. Jeśli spodobał Ci się ten podcast – daj łapkę w górę! Subskrybuj kanał i kliknij w dzwoneczek, by być na bieżąco. Lubisz historie z podwodnego świata?

  • Chetonikowate

    Chetonikowate

    Rząd: Perciformes (okoniokształtne)

    Rodzina: Chaetodontidae (chetonikowate)

    Chaetodon falcula

    W rodzinie chetonikowatych wyodrębniono 132 gatunki ryb, należące do 12 różnych rodzajów, przy czym większość należy do rodzaju Chaetodon. Zwierzęta te są związane z wodami tropikalnymi Pacyfiku, Atlantyku oraz Oceanu Indyjskiego. Niektóre preferują również ciepłe wody strefy umiarkowanej. Największa różnorodność i liczebność chetonikowatych występuje w Indo-Zachodnim Pacyfiku, od Australii po Tajwan. Jedynie 4 gatunki występują we wschodnich wodach Oceanu Spokojnego i 13 gatunków w Oceanie Atlantyckim.

    Środowisko życia

    Ryby te są ściśle związane z rafami koralowymi. Mogą również bytować wśród trawy morskiej, na głębokich błotnych równinach, czy też w płytkich lagunach. Młode osobniki wielu gatunków zasiedlają inne obszary niż osobniki dojrzałe, takie jak baseny pływowe, rafy skalne oraz płytkie obszary pozbawione koralowców. Przedstawicieli Chaetodontidae najczęściej spotyka się w płytkich wodach poniżej 20 metrów głębokości, jednak niektóre gatunki są widywane na głębokości około 200 metrów. Pomimo, iż są to zwierzęta typowo morskie, niektóre występują również w słonawych wodach ujść rzek.

    Tryb życia

    Zwierzęta te w ciągu dnia bardzo aktywnie poruszają się po rafie i wówczas też żerują, nocą zaś ukrywają się w szczelinach i zmieniają swoje ubarwienie na bardziej stonowane. Zazwyczaj żyją w parach. Ryby odżywiające się zooplanktonem tworzą stada, natomiast młode osobniki są samotnikami. Rozmiar ciała ryby różni się w zależności od gatunku i waha się pomiędzy 9 a 22 cm długości. Największe gatunki, takie jak ustnik smużkowy (Chaetodon lineolatus) i chetonik siodłaty (Chaetodon ephippium), mogą dorastać nawet do 30 cm długości. Źródła nie podają konkretnych informacji na temat długości życia tych ryb. Na podstawie informacji, że dojrzałość płciową osiągają po roku, można wnioskować, że większość gatunków żyje co najmniej 3 lata.

    Wygląd

    Forcipiger flavissimus

    Angielska nazwa tej rodziny „butterflyfish” nawiązuje do motyli. Ma to związek z jaskrawo ubarwionymi i wzorzystymi ciałami wielu gatunków, w odcieniach czerni, bieli, błękitu, czerwieni, pomarańczy i żółci. Wiele z nich ma oczka na bokach ciała i ciemne pasma na oczach, podobnie jak wzory widoczne na skrzydłach motyli. Ich wyraźne ubarwienie może służyć do komunikacji międzygatunkowej. Pomimo, iż różnią się znacznie pod względem ubarwienia mają pewne cechy wspólne. Wszystkie mają głębokie, bocznie spłaszczone ciało. Z boku wydają się prawie okrągłe. Ich płetwa grzbietowa i ogonowa są nieprzerwane, swoim kształtem podkreślają owalny pokrój ciała ryb. Łuski pokrywające ciało nachodzą także na płetwę grzbietową i odbytową. Ich spiczaste pyski zakończone są małymi ustami uzbrojonymi w zęby przypominające szczoteczkę. Stopień wydłużenia pyska zależy od spożywanego pokarmu. Niektóre gatunki, takie jak pensetnik czarnogłowy (Forcipiger flavissimus) mają wyjątkowo długie szczęki, przypominające pincetę, którą mogą wydłubywać bezkręgowce z wąskich szczelin. Inne, takie jak szczecioząb ozdobny (Chaetodon ornatissimus) mają krótkie szczęki do zrywania żywych polipów koralowców. Szczęki niektórych chetonikowatych mogą stanowić ponad 25% długości ciała ryby.

    Odżywianie

    Wiele gatunków żeruje na małych bezkręgowcach, gąbkach, ikrze ryb, glonach nitkowatych, inne zaś zooplanktonem. Niektóre gatunki żywią się wyłącznie polipami koralowców. Gatunki odżywiające się glonami porastającymi koralowce przyczyniają się do ich ochrony poprzez oczyszczanie z gatunków konkurencyjnych, zabierających dostęp do światła.

    Rozmnażanie

    Są rozdzielnopłciowe, jednak nie ma wyraźnego dymorfizmu płciowego. Są to zwierzęta tworzące monogamiczne pary. Większość gatunków pozostaje z tym samym partnerem przez kilka lat, natomiast niektóre gatunki dobierają się w pary na całe życie. Sporadycznie obserwowano pary, którym towarzyszył osobnik młody. Pozwala to przypuszczać, że młode są bezpłciowe lub zdolne do dojrzewania na samca lub samicę w zależności od potrzeb. Informacje te jednak nie zostały potwierdzone. Na podstawie danych zebranych dla kilku gatunków stwierdzono, że okres tarła w wodach tropikalnych osiąga szczyt zimą i wczesną wiosną, podczas gdy gatunki na obszarach o klimacie umiarkowanym rozmnażają się w środku lata. Niektóre grupy rozmnażają się przez cały rok. Tarło ma miejsce zwykle o zmierzchu. Samiec pływa za i pod samicą, szturchając ją pyskiem w brzuch wypełniony jajami. Uwolnienie gamet (jaj i plemników) odbywa się w słupie wody około 10-15 metrów nad dnem. U niektórych gatunków widywano inne samce podpływające do pary w trakcie tarła i uwalniające swoje plemniki. Po około 28-30 godzinach od zapłodnienia z jaja wykluwa się pelagiczna larwa, która zawieszona jest do góry nogami tuż pod powierzchnią wody. Spowodowane jest to obecnością kropli oleju. Istotna jest obecność unikalnego wśród ryb rafowych stadium larwalnego tholichthys, kiedy to głowa zwierzęcia pokryta jest zbroją zbudowaną z cienkich płytek kostnych, które rozciągają się poza głowę tworząc kolce grzbietowe i brzuszne. Kształt i forma płytek i kolców różni się w zależności od gatunku. Wszystkie larwy tholischthys mają kolor srebrny, a ich ciało ma głęboki korpus i jest spłaszczone bocznie. Płytki kostne wchłaniają się w ciągu kilku tygodni po opadnięciu larwy na dno. Larwy osiadają w nocy i szybko przekształcają się w osobniki młode. U wielu gatunków ubarwienie osobników młodocianych różni się od ich postaci dorosłych.

    Maskujące ubarwienie

    Chetonikowate nie sprawują opieki nad potomstwem. Niewielkie rozmiary ciała sprawiają, że z łatwością mogą paść ofiarą drapieżników. Dlatego też większość gatunków ma ciepmy pas zasłaniający oko oraz ciemną plamkę, tzw. fałszywe oko, zlokalizowaną w pobliżu ogona. Te dwa zabiegi mają mylić drapieżniki, które atakując głowę, tak naprawdę atakują tylną część ciała ryby.  Ze względu na swoje atrakcyjne ubarwienie są one popularne jako ryby akwariowe. Przy doborze odpowiednich gatunków należy jednak pamiętać, że część z nich żeruje na koralowcach i ukwiałach, dlatego większym powodzeniem cieszą się gatunki odżywiające się zooplanktonem.

    Chaetodontidae jako gatunki wskaźnikowe

    Przedstawiciele rodziny chetonikowatych uznawane są jako gatunki wskaźnikowe świadczące o kondycji raf koralowych. Wiąże się to z faktem, iż są one ściśle związane z tym siedliskiem. Spośród 5000 gatunków ryb żyjących na rafach koralowych, koralowce są wyłącznym pokarmem zaledwie 41 spośród nich. Przy czym większość, bo aż 61% należy do rodziny Chaetodontidae, czyli 25 gatunków spośród wcześniej wspomnianych 41. Obumieranie raf przyczynia się do zmniejszenia liczebności oraz różnorodności ryb chetonikowatych.

    Ustnik rafowy Heniochus acuminatus

    Heniochus acuminatus
    Heniochus acuminatus

    Ryby z rodziny chetonikowatych są najpopularniejszymi rybami tropikalnymi wśród nurków i akwarystów. Wśród nich znajduje się, należący do rodzaju Heniochus, ustnik rafowy zamieszkujący tropikalne wody Indo-Pacyfiku, od Wschodniej Afryki, przez Południową Japonię po Nową Gwineę. Zasiedla on rafy koralowe oraz osłonięte przybrzeżne zatoki. Osobniki dojrzałe zazwyczaj występują w parach, niekiedy tworzą stada, podczas gdy osobniki młode są samotnikami. Długość ciała ustnika rafowego wynosi od 15 do 20 cm. Od innych przedstawicieli chetonikowatych można odróżnić go po wydłużonym grzbiecie i kościstej wypukłości na głowie. Długość wyrostka na grzbiecie zwiększa się wraz z dojrzewaniem ryby. Jego owalne, spłaszczone bocznie ciało ma kolor biały z dwoma szerokimi czarnymi pasmami biegnącymi pionowo za okiem i za wyrostkiem grzbietowym. Charakterystyczne są również żółte płetwy grzbietowa i ogonowa. Ryba ta ma długi pysk, który umożliwia mu dotarcie do głównego źródła jej pożywienia obecnego w szczelinach raf koralowych, czyli małych bezkręgowcach. Nie gardzi on również polipami koralowców. Osobniki młodociane oczyszczają niekiedy inne ryby z pasożytów. Niewiele wiadomo na temat rozmnażania tego gatunku. Wytwarza on małe, pelagiczne jaja unoszące się na powierzchni. Czas wylęgu trwa od 18 do 30 godzin. W rozwoju larwalnym obecne jest wcześniej opisane stadium tholichthys, charakteryzujące się rozszerzonymi kostnymi płytkami pokrywającymi głowę i przednią część ciała larwy. Larwy w tym stadium pozostają nawet przez kilka miesięcy i są wówczas planktoniczne. H. acuminatus to bardzo piękna i popularna ryba, dość łatwa w pielęgnacji, dlatego jest sprzedawana jako ryba akwariowa.

     

  • Strzelczyk indyjski

    Strzelczyk indyjski

    Rząd: Perciformes (okoniokształtne)
    Rodzina: Toxotidae (strzelczykowate)

    Toxotes jaculatrix

    Gatunek ten występuje w wodach Indo-Pacyfiku, od Indii, poprzez Azję Południowo-Wschodnią, Indonezję, Filipiny, Nową Gwineę do Australii. Toleruje zmianę zasolenia, zatem może występować w wodach słodkich, słonawych oraz słonych. Preferuje jednak słonawe wody lasów namorzynowych, ale bytuje również w małych strumieniach i rzekach, a także w pobliżu roślinności na rafach koralowych.

    Jest to spokojna ryba żyjąca w niewielkich stadach tuż pod lub w pobliżu powierzchni wody. W przypadku, gdy ryba pozostanie pozbawiona grupy, staje się agresywna w stosunku do innych ryb. Maksymalna długość ciała strzelczyka wynosi 30 cm, jednak zazwyczaj dorastają do 25 cm. W niewoli osiągają mniejsze rozmiary ciała, około 16 cm i mogą żyć od 5 do 8 lat, a niekiedy nawet 10. Jego ciało jest podłużne i uniesione z tyłu. Korpus ma na ogół kolor srebrno-biały, chociaż może mieć również kolor żółty. Grzbiet jest zielono-oliwkowy lub brązowy. Płetwa grzbietowa jest żółto-zielona, płetwa ogonowa brudnozielona, zaś płetwa odbytowa srebrna. Po bokach ciała znajdują się szerokie, czarne pasy (4 lub 5), które skracają się w miarę starzenia się ryby. Osobniki młodociane mają ciało w kolorze srebrnym z żółto-zielonym lub brązowym grzbietem. Oczy strzelczyka są duże i ustawione są tak, aby mógł patrzeć do przodu.

    Jest on wszystkożerny, podstawę jego diety stanowią lądowe owady, mięczaki, skorupiaki, małe ryby oraz rośliny. Aktywnie poluje na swoją ofiarę poprzez strzelanie do owadów znajdujących się na roślinności nad lustrem wody strumieniem wody wypluwanym z ust.

    Może on strzelić do owada z odległości 1,25 metra, zaś większe okazy są w stanie trafić ofiarę z odległości 2-3 metrów. Jest on w stanie dotrzeć do zestrzelonej ofiary w ciągu 50 milisekund od momentu jej uderzenia w wodę. Może również wyskakiwać ponad wodę i łapać owada w locie.

    Jest to zwierzę rozdzielnopłciowe, jajorodne z zapłodnieniem zewnętrznym. Do pierwszego rozrodu dochodzi, gdy zwierzę ma 10 cm długości. W trakcie tarła, które ma miejsce w listopadzie i grudniu samica składa od 20000 do 150000 jaj, przy czym płodność jest ściśle związana z wielkością samicy. Bardzo rzadko rozmnażają się w niewoli. Odgrywa on niewielką rolę w rybołówstwie komercyjnym, jest też poławiany jako ryba akwariowa.

    Strzelczyk indyjski – ryba snajper

    Strzelczyk jest w stanie widzieć wyraźny obraz pomimo różnego współczynnika załamania światła na granicy faz woda-powietrze. Dokonuje on tego poprzez specjalne adaptacje w oku posiadającym niezwykle dużą siatkówkę, na której skupia się obraz. Pozwala to rybie patrzeć przez wodę w powietrze bez konieczności uwzględniania zniekształceń w układzie przestrzennym, wynikających z różnych współczynników załamania światła, i oddać celny strzał. Innym możliwym sposobem, w jaki strzelczyk radzi sobie z minimalizowaniem współczynników załamania wody, jest ustawianie się prawie bezpośrednio pod swoją ofiarą przed strzałem, wówczas widzi ten sam obraz jaki widziałby z powietrza.

    Ważny jest również sposób w jaki strzela do swojej ofiary, niestety nie jest on szczegółowo znany. Wiadomo, że strzelczyk jest w stanie pluć wodą poprzez wywieranie nacisku w jamie ustnej. Strumień wody powstaje w tubie, uformowanej z języka zaczepionego o rowek w podniebieniu. Woda zostaje wyrzucona z pyska przez wysokie ciśnienie spowodowane skurczem komory skrzelowej. Długość wystrzeliwanego przez rybę strumienia wody może osiągać nawet 3 metry.

  • Pensetnik

    Pensetnik

    Rząd: Perciformes (okoniokształtne)

    Rodzina: Chaetodontidae (chetonikowate)

    Chelmon rostratus

    Gatunek ten występuje od Morza Andamańskiego, przez rejon Indo-Malajski, do Japonii i Wielkiej Rafy Koralowej na Oceanie Spokojnym. Zasiedla przybrzeżne rafy, skaliste brzegi oraz ujścia rzek na głębokościach od 1 do 25 m. Pensetnik pływa samotnie lub parami. Osobniki młode są samotnikami i zasiedlają płytkie wody. Jest dość aktywny i swobodnie pływa, ale spędza także czas ukryty w pęknięciach i szczelinach skalnych, gdzie leży bez ruchu. Nie jest agresywny, ale broni swojego terytorium przed innymi przedstawicielami rodzaju Chelmon. Osiąga niewielkie rozmiary, maksymalna długość całkowita to 20 cm, przy czym w zbiornikach hodowlanych jest znacznie mniejszy. Maksymalny zgłaszany wiek ze środowiska naturalnego wynosił 10 lat, w hodowli natomiast dożywa do 4 lat.

    Jego korpus ma kształt tarczy z długim wystającym pyskiem zakończonym małymi ustami. To ze względu na wygląd pyska nosi on nazwę pensetnik. Charakterystyczne jest też jego ubarwienie, na srebrzysto-białym ciele obecne są 4 pionowe pręgi w kolorze żółtym lub pomarańczowym z czarnymi i białymi krawędziami.

    U podstawy płetwy grzbietowej znajduje się fałszywe oko z niebieskawo-białym kołem. Ciemne oko ryby jest znacznie mniejsze od fałszywego oka.

    Osobniki młode są podobne do dojrzałych, jedynie ich fałszywe oko ma większy rozmiar, a paski są bardziej intensywne. Jest to zwierzę mięsożerne. Używa swojego długiego pyska, aby wydobyć ze szczelin pokarm. Jego dieta opiera się na wieloszczetach, przedstawicielach koralowców takich jak Aiptasia, mięczakach oraz skorupiakach. Pensetnik jest rozdzielnopłciowy i monogamiczny. W trakcie tarła odbywającego się tuż pod powierzchnią wody samica składa jaja, które zapładniane są przez samca. Zapłodnione jaja unoszą się wraz z prądami w toni wodnej. Po wykluciu larwy prowadzą planktoniczny tryb życia.

    Ze względu na swój atrakcyjny wygląd pensetnik jest popularną rybą akwariową. Niemniej jest to ryba wymagająca doświadczenia, gdyż trudno utrzymać ją przy życiu w niewoli. Najczęściej sprzedawane są osobniki mniejsze niż 14 cm, osobniki młodociane o długości nie przekraczającej 3 cm są bardzo rzadkie. Pensetnika eksportuje się z Filipin, Indonezji oraz z Australii, przy czym osobniki poławiane w Australii uznawane są za bardziej przystosowane do życia w niewoli, dlatego też osiągają dwukrotnie wyższą cenę. Ma to związek z metodami pozyskiwania osobników ze środowiska naturalnego.

    Mimikra – formą obrony przed drapieżnikami

    Pensetnik ze względu na swój niewielki rozmiar ciała z łatwością może paść ofiarą większych drapieżników. Podobnie jak inne łagodne ryby, wykształcił on fałszywe oko, które ma zmylić przeciwnika. Fałszywe oko, czyli barwna plamka zlokalizowana na płetwie grzbietowej to forma mimikry, czyli upodabniania się do innych, niebezpiecznych zwierząt. U pensetnika fałszywe oko, które jest znacznie większe od prawdziwego oka ryby, ma za zadanie zmylić drapieżnika co do lokalizacji głowy ryby. Drapieżnik w większości przypadków atakuje głowę, tak, żeby ofiara nie miała już szans ucieczki. W przypadku, gdy drapieżnik uzna fałszywe oko, a co za tym idzie tył ciała ryby, za jej głowę, ryba taka ma szansę ucieczki. Podobną strategię wykorzystuje wiele gatunków ryb morskich, ale również słodkowodnych, np. pielęgnica pawiooka.

  • Pirania czerwona

    Pirania czerwona

    Rząd: Characiformes (kąsaczokształtne)

    Rodzina: Serrasalmidae (piraniowate)

    Pygocentrus nattereri

    Ten gatunek ryby słodkowodnej jest powszechny w Ameryce Południowej, gdzie występuje w rzekach Argentyny, Brazylii, Boliwii, Kolumbii, Ekwadoru, Gujany, Paragwaju, Peru, Urugwaju i Wenezueli. Żyje w ciepłych wodach kilku głównych rzek, takich jak Amazonka, Paragwaj, Parana i Essequibo, a także w wielu mniejszych.

    Preferuje rzeki bogate w substancje mineralne, które nadają wodzie kolor biały, jedynie sporadycznie widywany w rzekach o bardzo niskim odczynie pH i dużej zawartości kwasów huminowych i fulwowych, których wody mają kolor czarny. Pirania czerwona zasiedla zatoczki, obszary zalewowe, jeziora, strumienie oraz duże rzeki, do głębokości 20 metrów.

    Dorasta ona do maksymalnej długości 50 cm, jednak rzadko przekracza 35 cm, i maksymalnej wagi 3,9 kg. Charakteryzuje się głębokim, bocznie ściśniętym ciałem z długimi płetwami grzbietowymi. Ubarwienie różni się w zależności od położenia geograficznego i od wieku ryby. Osobniki dojrzałe mają ciało w kolorze szaro-srebrny z czerwonawo-pomarańczowym brzuchem. Płetwy grzbietowa, odbytowa i ogonowa są czarne, zaś płetwy piersiowe i brzuszną są czerwono-pomarańczowe. Osobniki młodociane natomiast mają ciało w kolorze srebrnym z ciemnymi plamkami, które zanikają stopniowo wraz ze wzrostem ryby.

    Żyje ona w grupach liczących około 20-30 ryb. Co ważne, nie grupują się, aby zbiorowo polować na większe ofiary lecz w celach ochronnych przed większymi drapieżnikami. Jednak sprowokowane lub wygłodniałe mogą wpaść w szał żywieniowy, wówczas wokół ofiary zbiera się kilka grup piranii i zjadają ją w ciągu kilku minut.

    Ataki takie są niezwykle rzadkie. Pomimo opinii niebezpiecznego drapieżnika, jest ona wszystkożerna. Typowa dieta piranii czerwonej obejmuje owady, mięczaki, skorupiaki oraz inne ryby, a także rośliny i padlinę. Pora żerowania jest różna w zależności od wielkości ryby. Mniejsze ryby szukają pożywienia w ciągu dnia, zaś większe żerują o świcie oraz późnym popołudniem i wieczorem. Zazwyczaj poluje czekając na ofiarę schowana wśród roślinności, jednak może także aktywnie ścigać zdobycz. Jej potężne uzębienie może powodować poważne ugryzienia.

    Pirania czerwona nie jest gatunkiem wędrownym, ale podróżuje w poszukiwaniu warunków sprzyjających rozmnażaniu i tarłu w okresach zwiększonych opadów. Jest zwierzęciem rozdzielnopłciowym. Samca od samicy można odróżnić na podstawie kształtu przekroju części brzusznej. U samca ma on kształt litery „V”, natomiast u samic „U”. Ponad to brzuch samic ma nieco głębszy odcień koloru czerwonego. Pirania ma dwa sezony rozrodcze w ciągu roku, które są związane z wahaniami poziomu wody. Kiedy osobnik jest gotowy do aktywności seksualnej, traci czerwone zabarwienie i wybiera siedlisko sprzyjające tarłu, takie jak tereny zalewowe pokryte roślinnością. Zwierzę to wykazuje zachowania lęgowe wokół miejsc gniazdowania, wówczas dwa osobniki odmiennej płci pływają obok siebie będąc w bliskim kontakcie stronami brzusznymi. Początkowo myślano, że są to zaloty, jednak zachowanie takie ma na celu obronę gniazda. Gniazda mają około 4-5 cm głębokości, 15 cm średnicy i są wykopane wśród traw. Samica składa nawet 5000 jaj, które przykleja do roślinności w gnieździe. Po kilku dniach od zapłodnienia z jaj wylęgają się młode osobniki, które wśród roślinności szukają schronienia przed drapieżnikami. Osobniki młodociane dojrzałość płciową osiągną po roku.

    Pirania czerwona jest uważana za jedną z bardziej niebezpiecznych i agresywnych gatunków piranii, jednak rozwinęła swego rodzaju symbiotyczną relację z innym przedstawicielem piranii – Serrasalmus marginatus, który oczyszcza jej ciało z pasożytów. Może być niebezpieczna dla ludzi ze względu na ryzyko ugryzienia. Jest to najczęściej poławiany gatunek piranii wykorzystywany w handlu jako ryba akwariowa. Jej poławianie i handel jako zwierzę akwariowe może lokalnie zmniejszać liczebność tego gatunku.

    Ryby i dzieci głosu nie mają – czyżby?

    Piranie czerwone mogą się ze sobą komunikować. Bardzo często wydawanie dźwięków przejawia się wraz z zachowaniami agresywnymi, takimi jak gryzienie, ściganie, czy też walka. Dźwięki wytwarzane przez piranie są generowane przez skurcze mięśni i są związane z pęcherzem pławnym, który służy jako rezonator. Po wyjęciu z wody pirania wydaje dźwięk przypominający bębnienie. Trzy inne rodzaje dźwięków są wydawane w środowisku wodnym i różnią się one częstotliwością i czasem trwania w zależności od okoliczności. Będą inne w przypadku spotkania się dwóch osobników, przed walką czy też w trakcie pościgu lub tuż przed ugryzieniem. Prawie wszystkie dźwięki wydawane przez piranie są wytwarzane w kontekście interakcji społecznych. Niski dźwięk jest zwykle wytwarzany podczas umiarkowanych ataków, natomiast głośne, wysokie dźwięki powstają podczas bardziej energicznych ataków.

  • Ślepczyk jaskiniowy

    Ślepczyk jaskiniowy

    Rząd: Characiformes (kąsaczokształtne)

    Rodzina: Characidae (kąsaczowate)

    Astyanax mexicanus

    Jest to gatunek ryby o niejasnej systematyce. W literaturze akwarystycznej możemy go znaleźć pod wieloma nazwami. Rozbieżności te powstały z powodu opisywania tej samej ryby jako odrębnego gatunku lub podgatunku. Dotychczas traktowany był jako podgatunek A. fasciatus, jednak obecnie jest to odrębny gatunek. Zasiedla wody śródlądowe Meksyku i Gwatemali oraz dwa stany USA – Teksas i Nowy Meksyk. Jego zasięg w południowych USA powiększa się, ze względu na używanie go jako przynęty. Preferuje skaliste i piaszczyste dna potoków oraz małych i dużych rzek. Wyłącznie w Meksyku występuje forma zamieszkująca podwodne jaskinie.

    Cechą charakterystyczną formy żyjącej w całkowitych ciemnościach jest brak oczu oraz utrata pigmentacji ciała. Brak zmysłu wzroku rekompensuje wyostrzony węch i słuch. Długości ciała dorosłego osobnika nie przekracza 12 cm, przeciętnie dorasta do 7,5 cm.

    Ryba ma ciało koloru szarego, jednak forma jaskiniowa ma korpus w kolorze różowo-białym. Jej naturalna dieta składa się ze skorupiaków, owadów i pierścienic, natomiast forma jaskiniowa żywi się bezkręgowcami, które znajduje przy pomocy silnie wyostrzonego węchu. Ślepczyk jaskiniowy wykorzystuje wrażliwą linię boczną do wykrywania niewielkich zmian ciśnienia wody wokół niego, umożliwiając mu nawigację i zdobywanie pożywienia. Gdy zwierzę zostanie umieszczone w nowym środowisku zawierającym obiekty, których nie rozpoznaje, zaczyna pływać z większą prędkością. W ten sposób zwiększa stymulację linii bocznej umożliwiając jej szybsze zdobywanie informacji o otoczeniu.

    Wiadomo, że ryba ta tworzy szczegółową mapę przestrzenną swojego otoczenia, którą zapamiętuje.

    Jest to zwierzę rozdzielnopłciowe, bardzo płodne. Samica może złożyć nawet 1000 jaj. Dymorfizm uwidacznia się w wyglądzie płetwy odbytowej. U samca ma ona lekko zakrzywioną krawędź, podczas gdy u samicy jest prosta. Narybek formy jaskiniowej we wczesnych stadiach życia ma oczy, jednak zanikają one w późniejszym stadium rozwoju. Osobniki posiadające oczy mogą się krzyżować z tymi pozbawionymi oczu dając płodne potomstwo. To czyni ten gatunek doskonałym organizmem modelowym do badania zbieżnej i równoległej ewolucji, ewolucji regresywnej u zwierząt jaskiniowych oraz podstawy genetycznej cech regresywnych. Forma standardowa żyjąca przy powierzchni nie cieszy się zainteresowaniem akwarystów, w odróżnieniu od formy jaskiniowej. Początkowo wszystkie osobniki akwariowe pozyskiwane były ze środowiska naturalnego, jednak ryba ta doskonale rozradza się w niewoli, dlatego też teraz jej głównym eksporterem są kraje azjatyckie. Co ciekawe, ryby te zaczynają rozwijać srebrzysty połysk na swoich bokach, co może być początkiem sztucznej adaptacji do hodowli poza środowiskiem podziemnym.

    Ślepczyk jaskiniowy – czy to nowy lek na cukrzycę?

    Ze względu na warunki środowiska w jakich bytuje musiał wykształcić szereg przystosowań metabolicznych, aby móc przetrwać. W jaskiniach ciężko jest o stały dostęp do pokarmu, dlatego ważne jest gromadzenie zapasów w postaci dużej ilości tłuszczu oraz odporność na głód. Ryba ta wykazuje objawy typowe dla cukrzycy oraz niealkoholowej stłuszczeniowej choroby wątroby, jednak nie ma oczywistych problemów zdrowotnych. Odkrycie genetycznych podstaw przystosowania do ekstremalnego środowiska może doprowadzić do rozwoju nowych metod leczenia cukrzycy i innych chorób. Naukowcy skupiają się na zmianach w metabolizmie ryb, które pozwalają przeżyć bardzo długie okresy bez jedzenia. Duże „dostawy” pożywienia zdarzają się najprawdopodobniej raz do roku podczas zalania jaskiń. Ślepczyki wówczas bardzo dużo jedzą i zwiększają otłuszczenie ciała, następnie do kolejnego posiłku, korzystają z zapasów tłuszczu. By móc zwiększyć otłuszczenie pozwalające im przetrwać w okresie braku pożywienia stają się insulinooporne. Biolodzy zidentyfikowali mutację genetyczną, która odpowiada za insulinooporność. Niemniej jednak minie jeszcze sporo czasu nim odkrycie naukowców przyniesie rozwiązania dla pacjentów.

Przejdź do treści